Czy Diabeł rzeczywiście jest nadnaturalną postacią?
„Lecz każdy bywa kuszony przez własne pożądliwości”
JAKUBA 1:14
Wiele religii wyznaje pogląd, iż istnieje potwór zwany Diabłem
lub Szatanem, który to jest źródłem wszystkich problemów i który
to odpowiada za popełniane przez nas grzechy. Ale Biblia uczy, że
Bóg jest Bogiem Wszechpotężnym i że Aniołowie nie
mogą grzeszyć.
Oznacza to, iż niemożliwym jest istnienie jakiejś
nadnaturalnej istoty, która działałaby w opozycji do Boga. Kwestionujemy
supremację Wszechmocnego Boga wierząc, że taka istota rzeczywiście
istnieje.
Źródło Zła
Powszechnie uważa się, że dobre rzeczy pochodzą
od Boga a złe od Diabła czy Szatana. Starożytni Babilończycy
wierzyli w bóstwo dobra i bóstwo zła. Boża odpowiedź brzmiała:
„Ja jestem Pan i nie ma innego, oprócz mnie nie ma Boga...
Ja tworzę światłość i stwarzam
ciemność, Ja przygotowuje zarówno zbawienie jak i nieszczęście,
Ja Pan, czynię to wszystko” (Izajasza 45:5-7,22). Bóg
jest Autorem, Twórcą ‘nieszczęścia’ w tym sensie. Istnieje
różnica pomiędzy nieszczęściem a grzechem. Grzech
pojawił się na świecie jako rezultat działania człowieka
nie Boga (Rzymian 5:12).
Bóg mówi Babilończykom, „oprócz mnie nie ma Boga.”.
Nie ma żadnego źródła mocy oprócz Niego. Tak więc
szczerze wierzący w Boga nie może akceptować idei o istnieniu
nadnaturalnego diabła czy demonów.
Bóg: Sprawca Nieszczęścia
Istnieje wiele przykładów tego, że to Bóg sprowadza „zło”
na życie ludzi.
-
Amos 3:6 zapytuje „Czy zdarza się w mieście nieszczęście,
którego by Pan nie wywołał?”
-
Micheasz 1:12 mówi, że „nieszczęście od Pana spadło
na bramę Jeruzalemu".
-
Job przyznaje że „Pan dał, Pan wziął”
(Joba 1:21). Nie powiedział „Pan dał a Szatan zabrał”
Job komentuje: „Dobre przyjmujemy od Boga, czy nie mielibyśmy
przyjmować i złego?" (Joba 2:10). Przyjaciele Joba
pocieszali go „z powodu wszystkich nieszczęść, które
Pan zesłał na niego." (Joba 42:11 porównaj
z 19:21; 8:3).
Tak więc Bóg jest źródłem „zła” w sensie bycia ostatecznym
Zezwolicielem pojawiania się w naszym życiu różnego rodzaju
problemów.
Ortodoksyjne pojęcie Diabła - nielogiczne
„Bo kogo Pan miłuje, tego karze... Jeśli znosicie karanie,
to Bóg obchodzi się z wami jak z synami... Żadne karanie nie
wydaje się chwilowo przyjemne... później jednak wydaje błogi
owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie zostali wyćwiczeni.”
(Hebrajczyków 12:6-11). Pokazuje to, iż próby jakim poddawani jesteśmy
przez Boga w ostateczności prowadzą do naszego duchowego wzrostu.
Twierdzenie, że diabeł zmusza nas do grzechu w tym samym czasie
sprowadzając na nas problemy, które prowadzą do naszego wzrosty
„błogiego owocu sprawiedliwości” jest sprzeczne samo w sobie.
Konwencjonalna idea diabła napotyka na wiele przeszkód. Na przykład
rozważmy fragment Pisma, który mówi o oddaniu człowieka szatanowi
„aby duch był zbawiony" (1 Koryntian 5:5), lub „aby
zostali pouczeni, że nie wolno bluźnić” (1 Tymoteusza
1:20). Jeśli Szatan rzeczywiście jest istotą nastawioną
na podejmowanie działań mających na celu skłanianie
ludzi do grzeszenia, to dlaczego te wersety stawiają ‘Szatana’ w
pozytywnym świetle?
Odpowiedź: przeciwnik, „Szatan”, czy trudności życiowe
mogą często skutkować pozytywnymi duchowymi efektami w
życiu wierzącego.
Pochodzenie Grzechu
Grzech pochodzi z naszego wnętrza. Jest to naszą
winą, że grzeszymy. Pamiętaj, „zapłatą za
grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23) – grzech prowadzi do
śmierci. Jeśli jest to winą diabła, że grzeszymy,
to sprawiedliwy Bóg powinien raczej karać diabła zamiast nas.
Ale fakt, że to my jesteśmy sądzeni za nasze własne
grzechy, wskazuje, iż to my jesteśmy za mnie odpowiedzialni.
-
„Nie masz nic na zewnątrz poza człowiekiem, co
by wchodząc w niego, mogło go skalać... Albowiem z
wnętrza, z serca ludzkiego pochodzą złe
myśli, wszeteczeństwa, kradzieże morderstwa... Wszystko
to złe pochodzi z wewnątrz i kala człowieka."
(Marka 7:15-23
Pogląd, że istnieje coś grzesznego poza nami, co
skłania nas do grzeszenia jest niezgodne z nauką Jezusa. Z wnętrza,
z serca człowieka, pochodzą wszystkie złe rzeczy. Jakub
w 1:14 mówi nam w jaki sposób jesteśmy kuszeni: „Lecz każdy
bywa kuszony przez własne pożądliwości, które go pociągają
i nęcą”. Jesteśmy kuszeni przez nasze własne
złe pragnienia, nie przez coś poza nami. „Skadże spory
i skąd walki między wami?" pyta Jakub „Czy nie pochodzą
one z namiętności waszych?” (Jakuba 4:1). Każdy
z nas ulega pokusom generowanym przez własne grzeszne pożądliwości.
Paweł identyfikuje źródło grzechu.
Paweł narzeka: „Wiem tedy, że nie mieszka we mnie,
to jest w ciele moim, dobro... Albowiem nie czynię dobrego, które
chcę. ... A jeśli czynię to , czego nie chcę, już
nie ja to czynię, ale grzech, który mieszka we mnie.” (Rzymian
7:18-20). Paweł nie obwinia za swą grzeszność jakiejś
zewnętrznej istoty zwanej diabłem. Daje do zrozumienia, iż
to jego własna zła natura jest tym rzeczywistym źródłem
grzechu. „Już nie ja tom czynię, ale grzech, który
mieszka we mnie. Znajduję tedy w sobie zakon, że gdy chcę
czynić dobrze, trzyma mnie (tj. we mnie) się
złe;" (Rzymian 7:20-21). Tak więc apostoł
mówi, że ten sprzeciw aby żyć według ducha pochodzi
z tego co nazywa on „grzechem, który w nim mieszka”.
Słowo „Szatan” w Biblii
1 Królewska 11:14 sprawozdaje, że :”wzbudził Pan Salomonowi
przeciwnika (to samo hebrajskie słowo gdzie indziej tłumaczone
jako 'szatan') w osobie Hadada Edomczyka". „Wzbudził
mu też Bóg przeciwnika (kolejny szatan) w osobie Rezona...
Był on przeciwnikiem (szatanem) Izraela” (1 Królewska
11:23, 25).. Bóg\ wzbudzał zwykłych ludzi, nie jakieś nadprzyrodzone
istoty, aby były szatanami /przeciwnikami dla Salomona.
Kolejny przykład: Piotr usiłował odwieść Jezusa
od pójścia do Jerozolimy aby tam złożyć życie
w ofierze. Jezus zwrócił się i rzekł do Piotra „ Idź
precz ode mnie, szatanie... nie myślisz o tym co, co Boskie, lecz
o tym, co ludzkie.” (Mateusza 16:23). Tak więc Piotr był
nazwany przez Chrystusa szatanem.
W stosunku do Boga może być użyty termin ‘szatan’
Ponieważ słowo ‘szatan’ oznacza po prostu przeciwnik,
dobra osoba, nawet Sam Bóg, może być określany mianem ‘szatan’.
To słowo samo w sobie nie posiada żadnego związku z grzesznością.
Bóg może być szatanem wobec nas poprzez:
-
Poddawanie nas życiowym próbom,
-
Sprzeciwianie się złym działaniom jakie możemy
usiłować przedsięwziąć.
Ale fakt, że Bóg może być nazwany ‘szatanem’ nie oznacza
że On Sam jest grzeszny.
Księga Samuela oraz Kronik są paralelnymi sprawozdaniami tego
samego zdarzenia. 2 Samuela 24:1 podaje: „Rozgorzał gniew Pana
na Izraela, tak iż pobudził Dawida przeciwko nim (Izraelowi),
mówiąc: Nuże, policz Izraela i Judę!”. Ta sama relacja
z 1 Kronik 21:1 mówi iż: „Wtedy wystąpił szatan
przeciwko Izraelowi, pobudziwszy Dawida do tego, aby policzył Izraelitów.”
W jednym fragmencie Bóg jest tym pobudzającym, w drugim czyni to
Szatan. Tak więc Bóg wystąpił jako ‘szatan’ czy przeciwnik
wobec Dawida.
Słowo Diabeł w Biblii.
Podobnie ma się sprawa ze słowem ‘diabeł’. Jezus
powiedział „Czy nie dwunastu was wybrałem? Ale jeden z was jest
diabłem. I mówił o Judaszu, synu Szymona z Kariotu” (Jana 6:70-71),
który to był zwykłym, śmiertelnym człowiekiem. Słowo
‘diabeł’ odnosi się tutaj po prostu do niegodziwego człowieka.
Kolejny przykład znajduje się w 1 Tymoteusza 3:11. Żony
starszych zboru nie miały być „przewrotne”; W oryginale greckim
użyto tutaj słowa ‘diabolos’, które jest tym samym słowem
tłumaczonym w innych miejscach jako ‘diabeł’. Dlatego też
Paweł ostrzega Tytusa, iż starsze kobiety w zborze nie powinny
być ‘skłonne do obmowy’ czy ‘diabłami’ (Tytusa 2;3).
Słowa ‘diabeł’ i ‘szatan’ nie odnoszą się do upadłych
Aniołów czy też grzesznych istot żyjącymi poza nami.
Grzech, Szatan i Diabeł
Słowa ‘szatan’ i ‘diabeł’ są użyte metaforycznie
aby opisać nasze wewnętrzne wrodzone grzeszne skłonności.
To one są naszym głównym ‘szatanem’ czy też przeciwnikiem.
Są one także personifikowane, i jako takie mogą być
określane jako ‘diabeł’ – nasz wróg, oszczerca prawdy. Jest
to tym czym jest nasz naturalny ‘człowiek’ – samym diabłem.
Związek pomiędzy diabłem i naszymi złymi pragnieniami
– grzechem wewnątrz nas – jest ukazany wyraźnie w wielu fragmentach
Pisma Świętego:
-
„Skoro zaś dzieci (my sami) mają udział
we krwi i w ciele, więc i On (Jezus) również miał
w nich udział, aby przez śmierć zniszczyć tego,
który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła"
(Hebrajczyków 2:14). Diabeł jest opisany tutaj jako ktoś
kto jest odpowiedzialny za śmierć. Ale list do Rzymian wskazuje,
że to grzech ponosi odpowiedzialność za śmierć:
„zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian
6:23). Dlatego też grzech i diabeł muszą oznaczać
to samo.
-
Podobnie mówi Jakuba 1:14, że to nasze własne pożądliwości
kuszą nas, prowadząc nas do grzechu a w konsekwencji do
śmierci; ale Hebrajczyków 2:14 stwierdza, że to diabeł
sprowadza na nas śmierć. Ten sam werset mówi, iż Jezus
był posiadaczem naszej natury po to aby właśnie zniszczyć
diabła.
-
Skonfrontuj powyższą myśl z Rzymian 8:3: „Tego
dokonał Bóg: przez zesłanie Syna swego w postaci grzesznego
ciała (tj. posiadającego naszą ludzką naturę),
ofiarując je za grzech, potępił (Jezus) grzech
w ciele." Ukazuje to, iż diabeł i grzeszne skłonności,
które są udziałem ludzkiej natury są tak naprawdę
tym samym.
Jest rzeczą bardzo ważną aby zrozumieć, że Jezus
był kuszony w taki sam sposób jak my. Niezrozumienie doktryny o diable
oznacza, iż nie będziemy w stanie właściwie docenić
natury i dzieła Jezusa. To dzięki temu, że Jezus posiadał
naszą ludzką naturę – którą jest nasz wewnętrzny
‘diabeł’ – możemy żywić nadzieję zbawienia (Hebrajczyków
2:14-18; 4:15). Dzięki przezwyciężeniu pragnień swej
własnej natury, Biblijnego diabła, Jezus był w stanie zniszczyć
go na krzyżu.
Jeśli diabeł jest osobą, to nie powinna ona już dłużej
istnieć.
‘Nasze grzechy’ = ‘dzieła diabelskie’
„Kto popełnia grzech, z diabła jest” (1 Jana 3:8),
ponieważ grzech jest rezultatem dania upustu naszym własnym
naturalnym, złym pragnieniom (Jakuba 1:14, 15), które Biblia nazywa
‘diabłem’. „A Syn Boży na to się objawił, aby zniweczyć
dzieła diabelskie." (1 Jana 3:8).
Jeśli mamy rację mówiąc, iż diabeł to nasze
złe pragnienia, wtedy dzieła naszych niegodziwych pożądliwości,
tzn. to czym skutkują, są naszymi grzechami. Zostało to
potwierdzone w 1 Jana 3:5: „On (Jezus) się objawił,
aby zgładzić grzechy”. Tak więc ‘nasze grzechy’ oraz
‘działa diabelskie’ są tym samym.
Dzieje Apostolskie 5:3 są kolejnym przykładem związku
pomiędzy diabłem a naszymi grzechami. Piotr zapytuje Ananiasza:
„Czym to omotał szatan twoje serce?”. Następnie
w wersecie 4 Piotr kontynuuje: „Cóż cię skłoniło
do tego, żeś tę rzecz dopuścił do serce
swego?". Zrodzenie się czegoś złego
w naszym sercu oznacza to samo co działanie Szatana wypełniającego
nasze serce.
Personifikacja (uosobienie)
Jednakże Biblia naprawdę mówi jakby diabeł był
jakąś osobą! List do Hebrajczyków 2 :14 mówi o nim jako
o tym „który miał władzę nad śmiercią".
Biblia często używa personifikacji - czyli mówienia o abstrakcyjnych
ideach tak jakby były realnymi osobami. W ten sposób Księga
Przypowieści 9:1 mówi o kobiecie zwanej „Mądrością”
budującej dom, Rzymian 6:23 łączy grzech z kimś kto
wypłaca karę śmierci.
Nasz diabeł, ‘diabolos’, reprezentuje nasze złe, grzeszne pragnienia.
Nie można mieć do czynienia z abstrakcyjnym diabelstwem; złe
pragnienia, które rodzą się w ludzkim sercu nie mogą istnieć
w separacji od człowieka; dlatego też pojęcie ‘diabła’
jest uosabiane.
Grzech jest często personifikowany jako pan (np. Rzymian 5:21; 6:6,17;
7:3). Zrozumiałym więc jest, że dla ‘diabła’ także
nadaje się cechy realnych istot, rozumiejąc iż ‘diabeł’
także odnosi się do grzechu. W ten sam sposób, Paweł mówi
o nas jako posiadających w naszych ciałach dwie istoty (Rzymian
7:15-21)
Jednak wiadomym jest, iż nie ma w nas żadnych literalnych bytów
osobowych, które walczą w naszym wnętrzu. Ta grzeszna część
naszej natury jest uosabiana jako ‘ten diabeł’ (Mateusza 6:13) –
Biblijny diabeł.
Diabeł jest zwykłą ilustracją naszej własnej
natury; grzech i pokusa mają swój początek wewnątrz nas.
Rzeczywistą areną duchowego konfliktu jest ludzkie serce.
Praktyczne zastosowania
Jeśli zdołamy to pojąć, to będziemy codziennie
walczyli aby kontrolować nasz umysł, będziemy usiłowali
wypełnić nasze wnętrze słowem pochodzącym od
Boga, będziemy codziennie czytać Biblię, będziemy
cyniczni wobec naszych motywacji, będziemy sami siebie badać,
docenimy ukrytą podatność do grzechu, którą my i wszyscy
ludzie posiadamy z natury. Nie będziemy odnosili słabości
innych w postępowaniu wobec nas tak osobiście; będziemy
postrzegać to jako ich ‘diabła’. Wiara w osobowego diabła
jest tak popularna ponieważ odciąga ona naszą uwagę
od osobistej walki z naszą najskrytszą naturą i myślami.
DH
Wszystkie cytaty zaczerpnięto z Nowego Przekładu
Osobiste świadectwa
-
Żyjąc w Afryce, byłem stale wychowywany w bojaźni
przed istnieniem osoby zwanej diabłem. Jednak nie wiele mogłem
się o nim dowiedzieć. Każdy w niego wierzył, ale
nie potrafił go zdefiniować, nikt nie wiedział jak
działa oraz gdzie przebywa. Jestem rozważną osobą
i chciałem otrzymać odpowiedź, definicję. Nikt
nie potrafił mi ich dać. W tym samym czasie obserwowałem
jak samolubni są ludzie, jak wydają się nie zdawać
sobie sprawy z ważności samokontroli, nawet jeśli uczęszczają
do kościoła. Zarówno w małych jak i wielkich sprawach
życiowych , nawet „Chrześcijanie” wydają się postępować
zupełnie tak jak wszyscy inni.
Miałem przyjaciela, który zaczął mówić mi czego
nauczył się z Biblii – że tak naprawdę, ‘diabeł’
w ogóle nie istnieje jako osoba, i że prawdziwym wrogiem są
nasze skłonności, przeciwko którym musimy walczyć z pomocą
Bożego Słowa. Nagle, wszystko to nabrało doskonałego
sensu. Stałem się bardzo radosny, żyjąc bez strachu
przed osobowym diabłem, widząc wszystkie aspekty swego życia
pod Bożą kontrolą, i widząc rzeczywisty cel życia
– kontrolować siebie i walczyć przeciwko naszym własnym
naturalnym pragnieniom. Było to krótko przed moim chrztem i odtąd
nigdy nie oglądałem się już wstecz.
-
Byłem przez wiele lat ateistą, lub tak też sobie wmawiałem,
ale nawet wtedy posiadałem wiarę, że za całe zło
na świecie należy winić kogoś większego niż
my. Miałem wysokie mniemanie o nas ludziach, myślałem,
iż możemy sami rozwiązać wszystkie nasze problemy
dzięki nauce i postępowi. Ale po kilku osobistych przeżyciach
jakie doświadczyłem, zdałem sobie sprawę iż
ludzkość staje się coraz gorsza. A nie lepsza. Kiedy
ktoś powiedział mi, że nie ma żadnego diabła
i że my sami ponosimy winę za nasze grzechy byłem zaszokowany.
Ale odkąd to zaakceptowałem widziałem, iż grzech
jest sprawą poważną, zrozumiałem, że istnienie
grzechu oznacza, iż musi także istnieć Bóg przeciwko
któremu grzeszymy, i zacząłem wierzyć i widziałem,
że potrzebuję zbawienia i przebaczenia od kogoś poza
mną, ponieważ sam jestem bardzo słaby. Wtedy to cała
idea chrztu w Pana Jezusa Chrystusa, który zabił moc diabła,
czy grzechu, przez swoją śmierć, stała się
dla mnie tak logiczna i nagląca.
Biblia uczy:
Biblia jest natchnionym Bożym Słowem:
– 2 Tymoteusza 3:16-17; 2 Piotra 1:19-21
Istnieje jeden Bóg, Ojciec:
– Izajasza 44:6; Izajasza 46:9-10; Efezjan 4:6; Mateusza 6:9
Jezus Chrystus jest Bożym Synem:
– Łukasza 1:31-35, Mateusza 3:17; Jana 10:36
Człowiek jest śmiertelny z powodu grzechu:
– 1 Mojżeszowa (Rodzaju) 2:17; 3:17-19; Rzymian 5:12;
1 Koryntian 15:22
Nasza natura jest wynikiem grzechu:
– Marka 7:18-23; Jakuba 1:13-15; Rzymian 7:14-25
Śmierć jest stanem nieświadomości:
– Psalm 6:5; 146:2-4; Psalm 115:17; Kaznodziei Salomona 9:5;
Izajasza 38:18-19; Dzieje Apostolskie 2:29
Zbawienie jest oferowane dla tych, którzy rozumieją Ewangelię,
wierzą jej i są ochrzczeni w Jezusa Chrystusa:
– Marka 16:15-16
Ewangelia jest „dobrą nowiną dotyczącą Królestwa
Boga i imienia Jezusa Chrystusa”:
– Dzieje Apostolskie 8:12
Chrzest w Jezusa Chrystusa ma na celu odpuszczenie grzechów:
– Dzieje Apostolskie 2:38; 22:16
Jezus Chrystus powróci na ziemię:
– Dzieje Apostolskie 1:10-11; 1 Tesaloniczan 1 :10; 2:19;
Objawienie Jana 22:12
Będzie miało miejsce zmartwychwstanie i sąd kiedy powróci
Jezus:
– 1 Koryntian 15:21-23; Daniela 12:2-3; Jana 5:28-29; 11:24;
2 Tymoteusza 4:1; Rzymian 14:10-12
Nieśmiertelność będzie nagrodą daną wiernym:
– 1 Koryntian 15:52-54; Daniela 12:2-3; Łukasza 20:35-36.
Jezus ustanowi Boże Królestwo na ziemi:
– Mateusza 6:9-10; 25:34; Daniela 2:44; Objawienie 11:15
Jerozolima będzie stolicą Bożego Królestwa na ziemi:
– Jeremiasza 3:17; Mateusza 5:35; Zachariasza 14:17
Obietnice dane Abrahamowi:
– 1 Mojżeszowa (Rodzaju) 12:1-3; 13:14-17; Galacjan 3:16,
26-29; Łukasza 13:28
Obietnice dane Dawidowi:
– 2 Samuela 7:12-16; Jeremiasza 23:5-6; Łukasza 1:31-33;
Dzieje Apostolskie 13:22-23; Objawienie Jana 5:5; 22:16
Izrael będzie ponownie zebrany:
– Jeremiasza 30:10-11; 31:10; Zachariasza 8:7-8; Ezechiela
38:8,12; Rzymian 11:25-27
Chwała Królestwa:
– Psalm 72; Izajasza 35; Izajasza 11; Izajasza 2; Zachariasza
14:9